|
| สิรินธรวัลลี |
| Bauhinia sirindhorniae K.Larsen & S.S.Larsen, Nord. J. Bot. 17: 113. 1997. |
| วงศ์ Leguminosae-Caesalpinoideae |
|
ไม้เถาเนื้อแข็ง กิ่งอ่อนมีขนสีน้ำตาลแดง กิ่งแก่เกลี้ยง หูใบรูปขอบขนานแกมรูปรี หลุดร่วงเร็ว ใบรูปไข่ปลายแยก 2 แฉก ได้ถึงฐานใบ แผ่นใบหนาเหนียว ช่อดอกแบบกระจะ อกดอกตามกิ่ง มีขนสั้นนุ่มสีน้ำตาลแดงหรือสนิมปกคลุมหนาแน่น ใบประดับมีขนด้านนอกและเกลี้ยงด้านใน จานรองดอกเป็นหลอดหรือรูปคล้ายแตรแคบ ๆ ผิวเป็นลายริ้วและมีขนปกคลุม กลีบเลี้ยง มีรอยแยกถึงโคน 1 รอย ส่วนด้านตรงข้าม แยกเฉพาะที่ปลายกลีบ กลีบดอกมีขนสีน้ำตาลแดงปกคลุมหนาแน่น เกสรเพศผู้มี 3 อัน ก้านเกสรและอับเรณูผิวเกลี้ยง มีเกสรที่เป็นหมัน 2 อันขนาดเล็กรูปคล้ายสามเหลี่ยม รังไข่มีขนสีน้ำตาลแดง ผลแบบฝักถั่ว มีขนนุ่มสีสนิม เมล็ดกลมแบน 5–7 เมล็ด สีน้ำตาลเข้ม |
|
|
|
การกระจายพันธุ์ พืชถิ่นเดียวของไทย พบทางภาคตะวันอกเฉียงเหนือตอนบน ที่ภูวัว ภูทอกน้อย จ. หนองคาย ภูลังกา จ. นครพนม และภูพาน จ. สกลนคร ขึ้นตามชายป่าดิบแล้ง และที่โล่ง ความสูง 150–200 เมตร
หมายเหตุ แก้ไขข้อมูล 28 ตุลาคม 2559 |
|
ภาพ ราชันย์ ภู่มา (cultivated) |
|
