ไม้ต้น สูง 15–30 ม. กิ่งอ่อนและช่อดอกมีขนละเอียด ใบประกอบยาวได้ถึง 25 ซม. มีใบย่อย 7–9 ใบ รูปไข่หรือแกมรูปขอบขนาน ยาว 3–10 ซม. ปลายแหลม โคนมนหรือกลม ก้านยาว 2–5 มม. ช่อดอกแยกแขนงออกตามปลายกิ่งหรือซอกใบที่ปลายกิ่ง ยาว 10–20 ซม. ก้านดอกสั้น กลีบเลี้ยงยาวประมาณ 5 มม. ดอกสีขาว กลีบกลางรูปกลม ยาวประมาณ 3.5 มม. ก้านกลีบยาวประมาณ 1.5 มม. กลีบปีกและกลีบคู่ล่างรูปขอบขนาน ยาวเท่า ๆ กลีบกลาง เกสรเพศผู้ 10 อัน เชื่อมติดกันกลุ่มเดียว รังไข่เกลี้ยง ก้านมีขน ฝักรูปขอบขนานถึงรูปแถบ ยาว 4.5–8 ซม. มี 1–4 เมล็ด สีน้ำตาลแดง รูปคล้ายไต กว้างประมาณ 6 มม.

พบในภูมิภาคอินโดจีน ในไทยพบมากทางภาคตะวันออก และภาคตะวันออกเฉียงใต้ ขึ้นตามป่าเบญจพรรณ และป่าดิบแล้ง ความสูงระดับต่ำ ๆ เป็นไม้ที่มีราคาสูง และเชื่อว่าเป็นไม้มงคล เป็นพืชอนุรักษ์ในบัญชีที่ 2 ของ CITES เนื้อไม้คล้ายกับชิงชัน D. oliveri Gamble ex Prain แต่ชิงชันมีใบย่อยมากกว่า ดอกสีม่วง ขนาดใหญ่กว่า และส่วนที่หุ้มเมล็ดหนาชัดเจน

ชื่อสามัญ  Siamese rosewood

ชื่ออื่น   กระยง, กระยุง (Khmer-Surin); ขะยุง (Ubon Ratchathani); แดงจีน (Prachin Buri); ประดู่ตม, ประดู่น้ำ (Chanthaburi); ประดู่ลาย (Chon Buri); ประดู่เสน (Trat); พะยูง (ทั่วไป); พะยูงไหม (Saraburi); หัวลีเมาะ (Chinese)