ไม้เถา กิ่งแก่มีช่องอากาศ ใบเรียงตรงข้าม รูปรี รูปขอบขนาน หรือแกมรูปไข่ ยาว 2.5–12.5 ซม. แผ่นใบด้านล่างมีขนสั้นนุ่ม ก้านใบยาว 0.4–3 ซม. มักมีต่อมตามซอกใบ ช่อดอกแบบช่อกระจุกแยกแขนง ยาว 1.5–15 ซม. ก้านดอกสั้น กลีบเลี้ยง 5 กลีบ รูปสามเหลี่ยม ยาวประมาณ 2 มม. มีขนสั้นนุ่ม ดอกรูปแตร สีขาวหรืออมเหลือง กลีบเวียนทับกันด้านขวาในตาดอก หลอดกลีบยาว 2–4 มม. ด้านนอกมีขน หนาแน่นที่ปากหลอด กลีบ 5 กลีบ ยาว 2.5–6 มม. เกสรเพศผู้ 5 อัน ติดใต้กึ่งกลางหลอดกลีบดอก ไม่ยื่นพ้นปากหลอด ก้านชูอับเรณูสั้น จานฐานดอกจักเป็นพูแยกกัน ยาวกว่ารังไข่ คาร์เพลแยกกัน มีขน เกสรเพศเมียยาว 1–2 มม. ผลเป็นฝักคู่ รูปแถบ กางออก ยาวได้กว่า 15 ซม. เมล็ดจำนวนมาก รูปแถบ ยาว 2–2.5 มม. มีขนกระจุกยาว 1.8–3 ซม.

พบที่อินเดีย ปากีสถาน จีนตอนใต้ พม่า ภูมิภาคอินโดจีนและมาเลเซีย นิวกินี ฟิลิปปินส์ และออสเตรเลียตอนบน ในไทยพบทุกภาค ขึ้นแทบทุกสภาพป่า ความสูงถึงประมาณ 850 เมตร ส่วนต่าง ๆ มีสรรพคุณด้านสมุนไพรหลายอย่าง

สกุล Ichnocarpus R.Br. มี 8 ชนิด พบในเอเชีย และออสเตรเลีย ในไทยมี 4 ชนิด 2 ชนิด เป็นพืชถิ่นเดียวของไทย คือ I. fulvus Kerr พบทางภาคตะวันออกเฉียงใต้ และ I. uliginosus Kerr พบทางภาคเหนือ ต่างกันที่ขนาดของใบ กลีบดอก และจานฐานดอก ชื่อสกุลมาจากภาษากรีก “ichno” รอยเท้า และ “karpos” ผล ตามลักษณะผลที่กางออก

ชื่อพ้อง  Apocynum frutescens L.

ชื่ออื่น   เครือเจ็น (เชียงใหม่); เครือซุด, เครือซุดแดง (เลย); เครือปลาสงแดง (ปราจีนบุรี); เครืออีม้อ (ภาคกลาง); ชัยสง (เลย); เต่าไห้ (ตราด); เถาโก (ประจวบคีรีขันธ์); เถายอดแดง (อ่างทอง); เถาวัลย์แดง (ชลบุรี); ปอต่อไห้ (จันทบุรี); หัวขวาน (ชลบุรี); หุนน้ำ (สระบุรี)