ไม้พุ่ม สูง 2–6 ม. ใบประกอบ 2 ชั้น ปลายคี่ เรียงตรงข้าม ยาวได้ถึง 25 ซม. ใบประกอบย่อยมีได้ถึง 8 คู่ ใบช่วงโคนส่วนมากมี 3 ใบย่อย ช่วงปลายมักมีใบเดียว ใบย่อยรูปขอบขนาน รูปใบหอก หรือรูปใบหอกกลับ ยาว 4–9 ซม. ใบกลางขนาดใหญ่กว่าใบข้างในใบประกอบย่อยที่มี 3 ใบ ขอบจักฟันเลื่อย แผ่นใบด้านล่างมีขนสั้นนุ่ม ช่อดอกแบบช่อเชิงหลั่นแยกแขนง ออกที่ปลายกิ่ง แผ่กว้างได้กว่า 30 ซม. ก้านช่อยาวได้กว่า 10 ซม. ก้านดอกยาวได้ถึง 5 มม. กลีบเลี้ยง 4–5 กลีบ ยาวประมาณ 1 มม. เชื่อมติดกันที่โคน ดอกสีขาว มี 4–5 กลีบ เชื่อมติดกันที่โคน กลีบรูปไข่แกมรูปขอบขนาน ยาวประมาณ 5 มม. ปลายมน เกสรเพศผู้ส่วนมากมี 5 อัน อับเรณูหันออก รังไข่กึ่งใต้วงกลีบ ส่วนมากมี 5 ช่อง ไร้ก้านเกสรเพศเมีย ยอดเกสรจัก 5 พู ผลคล้ายผลสดมี 4–6 เมล็ด
มีถิ่นกำเนิดทางภาคตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐอเมริกา เป็นไม้ประดับทั่วไปในเขตร้อน มักเข้าใจคลาดเคลื่อนว่าชื่อวิทยาศาสตร์คือ S. canadensis L.
สกุล Sambucus L. มีประมาณ 30 ชนิด ส่วนมากพบในแอฟริกา ในไทยมีพืชพื้นเมืองชนิดเดียว คือ สะพ้านก๊น S. javanica Reinw. ex Blume เป็นไม้พุ่มเตี้ย รังไข่มี 3 ช่อง คล้ายมี 3 เมล็ด ชื่อสกุลมาจากภาษากรีก “sambuce” เครื่องดนตรีโบราณที่ทำจากไม้ชนิดนี้ โดยเอาไส้ออกทำเป็นเครื่องดนตรีคล้ายขลุ่ย
| 
