ไม้ล้มลุกคล้ายหญ้า ลำต้นสั้น ใบออกเป็นกระจุกที่โคน รูปแถบ ยาว 1–3.5 ซม. ก้านช่อโดดมีหนึ่งหรือหลายช่อ ยาวได้ถึง 20 ซม. มีขนยาว กาบช่อยาว 2–4 ซม. ช่อดอกแบบช่อกระจุกแน่น แยกเพศร่วมช่อ ฐานดอกนูน ใบประดับคล้ายเกล็ด มีขนยาว ดอกสีน้ำตาลมีขนยาวสีขาว กลีบเลี้ยง 3 กลีบ รูปรีหรือรูปใบหอก ปลายแหลม ยาวประมาณ 1.5 มม. โคนเชื่อมติดกันในดอกเพศผู้ กลีบดอก 3 กลีบ เรียวแคบ ยาวเท่า ๆ กัน ยาวประมาณ 1.3 มม. ช่วงปลายมีต่อม เกสรเพศผู้ 6 อัน เรียง 2 วง ติดที่โคนกลีบดอก อับเรณูสีเทาดำ รังไข่มี 3 ช่อง แต่ละช่องมีออวุลเม็ดเดียว ผลแห้งแตก เมล็ดขนาดเล็ก สีน้ำตาลอมเหลือง

พืชถิ่นเดียวของไทย พบเฉพาะทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก และภาคตะวันออกเฉียงใต้ ขึ้นตามลานหินทรายที่ชื้นแฉะ ความสูง 100–200 เมตร

สกุล Eriocaulon L. อยู่ภายใต้วงศ์ย่อย Eriocauloideae มีกว่า 400 ชนิด พบในเขตร้อนและกึ่งเขตร้อน ในไทยมีประมาณ 40 ชนิด ชื่อสกุลมาจากภาษากรีก “erion” ขนปุยคล้ายขนแกะ และ “kaulos” ลำต้น หมายถึงพืชลำต้นมีขนปุย